Rozdział 23 "Kim ja jestem?"

 "12 MAJA 1993 rok.

Oto "moja" mała Angela

   Dziś na świat przyszła Angela. George jest taki szczęśliwy. Zawsze chciał mieć córkę. Szkoda,że jest na delegacji w Berlinie. 
     Niestety, moja mała dziewczynka zmarła. Słyszałam, że jakaś kobieta umarła w czasie porodu. Rodziłyśmy w tym samym czasie. 
  Postanowiłam zataić fakt, że Angela Monika Levy nie żyję, i przygarnąć maleństwo tej kobiety. 
   Zrobiłam tak, że moja mała została zapisana tamtej kobiecie, a jej córeczka mi. 
    Musiałam coś zrobić, bo George by ode mnie odszedł. 
    Moje skarbiątko teraz leży w kostnicy, a ja trzymam w sali Angelę Monikę Levy- córeczkę tej pani. 
    Tą tajemnicę zabiorę ze sobą do grobu. Ona nigdy nie ujrzy światła dziennego..." 


   Nie czytałam dalej tylko rzuciłam zeszytem. Nie mogłam w to uwierzyć. Jednak ja i Nathan możemy być razem! Ale nagle nie wiedziałam kim jestem. Nie jestem córką Klaudii i Georga Levy, więc kim jestem? Czuliście się tak już kiedyś??? Nagle straciłam swoje poczucie przynależności.. Zaczęłam cicho płakać. Musiałam kim jestem, jak nazywał się mój prawdziwy ojciec i prawdziwa matka.
-Kim była moja matka!?
-Angela, ja...
-Kim była moja prawdziwa matka?
-To, jak dobrze pamiętam... Sandra Kostek.
-Przecież to pierwsza żona pana Andrzeja Kostka- ojca Aśki.
-Tak, to on był twoim ojcem.
-Jak śmiałaś zataić to przede mną? Wiesz, że usunęłam bym tą ciążę, bo myślałam, że ja i Nathan.... I oszukujesz takiego dobrego człowieka jak tato! Powinien się z tobą rozwieść. I zrobi to, jak dowie się prawdy.
-Ja mu to sama powiem.
-Co mi powiesz kochanie? -tato wszedł do salonu
-Angela nie jest...
-Ja już pójdę. Will zrobił kolację dla wojska. -pożegnałam się i pobiegłam do domu TW.


Nathan
 Gdy tylko Angela opuściła nasz dom, Tom popatrzył na mnie z wyrzutem.
-Kochanie, na górze po lewej stronie obok schodów jest mój pokój. Odśwież się i rozgość. -pocałowałem Ari w czoło.
-Dobrze. - i dziewczyna zniknęła na schodach z walizką.
-Tom, mogę z tobą porozmawiać? -zwróciłem się do Parkera
-O czym znów?
-O moim życiu.
-Nie sądzę, że to ciekawy temat. A tak po za tym GRATULACJĘ GENIUSZU.- Parker poklepał mnie sarkastycznie po ramieniu
-O co ci chodzi?
-O nie. -wskazał palcami w kierunkach, gdzie obie dziewczyny się rozeszły -Jednej robisz nadzieję na związek, a drugiej... dzieciaka. Chłopaku zdecyduj się, z którą chcesz być. -przeszliśmy do salonu - Masz wybór. Jesteś z Arianą i dajesz spokój Angeli i jesteś nieodpowiedzialnym gnojkiem, bądź skrzywdzisz swoją nową dziewczynę, chcąc wychowywać dziecko z Angelą.
-Chcę być odpowiedzialny, ale nie zapominaj, że to moja siostra.  Nasz związek byłby źle widziany.
-Nie zapominaj, że Angela jest teraz odpowiedzialna za dwoje.
-To nie moja wina...-usiadłem na na kanapie a Parker mi przerwał.
-Właśnie, że twoja. Wiedziałeś jakie są tego konsekwencje.
-Tom, zrozum, że...
-Nie Nathan. To ty zrozum. Może i to jest twoja przyrodnia siostra, ale też i matka TWOJEGO dziecka. Wiem, że dalej ją kochasz, więc czemu ranisz Arianę?
- Chciałem ją przestać kochać. -ręce mi opadły.
-Trzeba było pić i na dziwki chodzić, a nie biednej dziewczynie w głowie mieszać. -Tom wstał - Idę do Kelsey. Załamują mnie twoje decyzje.
-Pozdrów ją.
-Spoko. I tak wie, że jesteś frajerem.
       Wyszedłem na balkon i z kieszeni kurtki wyjąłem paczkę papierosów. Wsadziłem sobie jednego do ust i odpaliłem go. Pozwoliłem by dym rozszedł się po całym moim ciele i rozluźnił moje napięte mięśnie. To mój nowy nałóg, ale muszę się go oduczyć. Dla dziecka. Dla mojego dziecka. Rzuciłem peta w śnieg i wszedłem z powrotem do domu.
   Poszedłem do łazienki, by wziąć prysznic który rozluźni moje mięśnie, bo fajki nie pomogły.  Zimna woda spłynęła po moich plecach i po klatce piersiowej. Zawsze to pomagało mi pozbierać myśli. Po woli zacząłem się uspokajać i myśleć o moim związku z Arianą. Wykorzystywałem ją, by zagłuszyć myśli o Angeli. Kurwa, kocham ją. A teraz odkąd jest w ciąży, pokochałem ją mocniej.
   Wyszedłem spod prysznica, owinąłem się ręcznikiem i ruszyłem w stronę mojego pokoju. Wszedłem tam i założyłem na siebie jakieś bokserki, leżące na krześle. Moją uwagę przykuł full cap od Angeli na naszą rocznice. Wziąłem go do rąk i obejrzałem z każdej strony.
-To od niej? -nie zauważyłem kiedy Ariana przyszła
    Musiała stać chyba z chwilę i tak na mnie patrzeć. I znów spojrzałem na czapkę. Ciekawe czy Angela dalej nosi bransoletki ode mnie.
-Tak. Dostałem go na naszą pierwszą rocznicę.
-Dalej ja kochasz? -usiadła na moim kolanie.
-Teraz ty jesteś dla mnie ważna.
-Kochasz ją?
-Niestety, ale tak. Nigdy nie pokocham nikogo innego jak ją. Taka miłość zdarza się raz, ale na zawsze.
-Marzę byś mnie kiedyś też tak pokochał jak ją.
-Ale ja nie pokocham cię tak jakbyś chciała.
-To może zostaniemy przyjaciółmi? -wstała i podeszła do biurka -Zawalcz o nią.
-Masz rację. Jest coś co mogę dla ciebie zrobić?
-Tak.

Angela
   Muszę mu to wyjaśnić. Musimy być razem, przecież się tak mocno kochamy. Dziecko musi mieć ojca. I będzie go miało.
-Tom, jest Nathan?-spytałam wchodząc do domu TW
-Tak, ale..
-U siebie?
-Tak, ale...
    Nie rozbierając się poszłam od razu w kierunku pokoju Nathana. Otworzyłam drzwi a widok zwalił mnie z nóg.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
I oto 23!!!
Co się stanie??
Dowiesz się w kolejnym rozdziale 24 "Chcę być z tobą, ale widzę, że się spóźniłam."